Niet zijn, maar worden is waar het in de wereld om draait. Alicja Gescinska
Drie weken geleden baarde mijn oudste dochter haar eerste kindje, Eva. Dat maakte haar tot moeder, en ons tot opa en oma.
Mijn schrijven stokt even, het is bijna te groot om over te schrijven. En tegelijk is het ook zo’n vanzelfsprekende gebeurtenis; het leven plant zich voort en dat is alles wat het leven wil. Het leven wil leven… Als íemand dat laat zien is het wel dat kleine prachtmeisje. Drinken wil ze, onstuitbaar lest ze haar honger en dorst, om dan weer urenlang vredig te slapen. Intussen groeit ze al, haar oogjes gaan wat vaker open en haar hoofdje beweegt mee met de geluiden om zich heen. Ze is, ze bestaat, én ze is ‘aan het worden’.
Dat ‘worden’ houdt niet op als je groter wordt. Door Eva’s geboorte ben ik oma geworden – wat voelt als een eretitel, nog wat onwennig ook. Het is nieuw, ik heb nu een andere plek in mijn bestaan en in dat van onze familie. Mijn dochter werd moeder, haar man vader, haar zusje tante enzovoort. Alles schuift op, alles beweegt, niets blijft hetzelfde. De natuur laat ons dat voortdurend zien.
In het boekje Thuis in muziek schrijft Alicja Gescinska: “De mens is een eindeloos bewegen tussen wat hij is en wat hij kan zijn; worden is de afstand die hij daartussen aflegt.” In mijn werk zie ik hoezeer mensen snakken naar die groei, die beweging. Steeds weer doen zich in een mensenleven momenten voor dat iets roept: kom in beweging! Die roep kan over van alles gaan, maar heeft altijd te maken met een aspect in ons dat wakker wil worden. Deelnemers komen naar een workshop stembevrijding met thema’s als: ik verlang naar meer ruimte, naar vrijheid, naar mezelf laten horen, ik verlang naar (weer) durven zingen, enzovoort. De rode draad is een levendig verlangen naar expressie. Naar groei en beweging dus. Hoe meer voluit dat alles kan klinken, hoe dieper voelbaar het wordt. Ook dat is ‘leven dat leven wil’!
Binnenkort is het Goede Vrijdag en gaan we weer Zielsveel zingen, als opmaat naar Pasen. De levendigheid in ons zingen is ook dan weer meer dan welkom, om klank te geven aan het einde van een leven en aan het nieuwe leven dat geboren wordt. Het leven zelf. Je bent van harte welkom.
Vorige nieuwsbrieven
Welk lied zingt jouw hart?
‘Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert’ (Plato)
Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn, want veel anders was er niet te doen.
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
