Troost van vergankelijkheid

Vergankelijkheid is geen negatieve noot in het lied van het leven. Als er geen vergankelijkheid zou zijn, zou er geen leven mogelijk zijn.
Thich Nhat Hanh

Zodra wij geboren worden, staat al vast dat we ooit zullen sterven. Wij leven hier op aarde in een tijdelijk lichaam dat na onze dood volledig zal vergaan. De herfst geeft ons dat besef elk jaar weer mee, in prachtige aardse kleuren. Paddestoelen groeien goed op dood hout, verdorde bladeren zijn vruchtbare grond voor nieuwe planten.
Persoonlijk vind ik onze vergankelijkheid een troost. Het besef dat ik op een dag dood zal zijn is niet per se makkelijk, maar toch geeft het mijn leven een zekere lichtheid: het relativeert en zet zaken in perspectief. En eeuwig leven, hoe zou dat er eigenlijk uit moeten zien?

Anders ligt het natuurlijk bij afscheid nemen van mensen die ons dierbaar zijn. Achterblijven zonder die geliefde persoon kan zwaar en verdrietig zijn. Dan biedt het weinig troost te beseffen dat je dit altijd al wist. Wat wel troost kan geven zijn herinneringen, de gezamenlijke geschiedenis, het samen leven en liefhebben en de dankbaarheid daarover voelen. En daar dan behoedzaam jouw eigen verhaal omheen vertellen. Wie was deze mens voor jou? Wat betekent hij of zij in jouw leven? Hoe wilde hij of zij herinnerd worden, en hoe herinner jij je hem of haar?

Luisteren als daad van liefde

Zolang de naam van de overleden persoon genoemd wordt, zolang is hij of zij nog in ons midden. Daarom zingen we jaarlijks tijdens Zielsveel Allerzielen de namen van onze geliefden. Deze bijzondere viering kan dit jaar helaas niet doorgaan, hoe spijtig we dat ook vinden. Maar de doden kloppen toch wel aan de deur van onze herinnering. Misschien kun je jouw verhaal in eigen  kring vertellen, en er zondag een speciaal moment van maken, samen met jouw dierbaren. Naar elkaar luisteren is een daad van liefde, en het delen van je verhalen kan de onderlinge band versterken. Ik wens je mooie momenten toe.