‘Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert’(Plato)
Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn, want veel anders was er niet te doen. En wat ik niet had verwacht, gebeurde: weliswaar ergerde ik me regelmatig, maar ook was ik geraakt en nu en dan ontroerd, hetzij door de liedjes, hetzij door de geest van verbondenheid die het hele gebeuren uitstraalde. Het Songfestival is ooit bedacht om de Europese samenwerking te bevorderen via de verbindende kracht van muziek. Dat kun je alleen maar toejuichen, en velen doen dat dan ook uitbundig. Mijn ervaring dit jaar was: ja, waarom niet?! Het werkt kennelijk, én het bereikt miljoenen mensen in talloze landen. En daar gaat het om, vond ook Plato al: je kunt wel zingen, maar je lied is pas volledig als een ander het hoort…
Voilà, Dit ben ik!
De Franse inzending van Barbara Pravi riep ons daar letterlijk toe op: luister naar me! ‘Voilà, voilà, voilà, voilà qui je suis’. Een bruisend Frans chanson, met als kern: Dit ben ik, dit is alles wat ik ben. Kijk naar me, hoor me, precies zoals ik ben. Ik wil verhalen vertellen die jou bereiken! Moi ce que je veux cest écrire des histoires qui arrivent jusquà vous. Cest tout.
Ik ga steeds dieper beseffen hoe belangrijk het is om jezelf te laten horen en zien in je eigen waarheid, je eigen kwetsbaarheid én je eigen moed. Daar gaat mijn werk natuurlijk over, maar in mijzelf is dit een proces dat nog lang niet klaar is. Want ik blijf maar al te vaak steken in ongemak, zeker als het om voor mij kwetsbare thema’s gaat. Maar ik blijf oefenen, en ik ontdek steeds vaker dat ik erin ontvangen word precies zoals ik ben. Dat is goud waard, voor mij én voor de wereld, want ik kan erin ontspannen.
Het grotere leven
‘Hm, hoezo voor de wereld?’ hoor ik je denken. ‘Ben je dan niet vooral met jezelf bezig?’
Ja, in eerste instantie is dat zo. Maar ik denk en hoop dat de wereld erop vooruitgaat als jij en ik ons steeds meer bewust worden van wie we ten diepste zijn, én met wat we vandaaruit te geven hebben. Maar óók met wat je daarin tegenhoudt, met je schaduwkanten en je gedoe. En daarover delen met anderen is een enorme stap vooruit…
Meer en subtielere kennis over jezelf maakt je een vrijer mens met een vrijere geest. Een mens die loyaler en ontvangender kan zijn naar de ander toe, die weer met zijn geheel eigen gedoe en opvattingen komt. Een hard oordeel verzacht door toegenomen zelfkennis; de ander kan als het ware in een grotere ruimte verwelkomd worden.
Een lezer van mijn boek Jouw Lied – jouw leven verwoordde dit op een weer wat andere manier: ‘Je boek staat vol met vele menselijke, empathische voorbeelden, zo herkenbaar. Het lezen wekt direct compassie op: voor mezelf, maar ook voor de ander(en). Zo draagt het bij aan het voelen en ervaren van de verbinding met anderen en het veel grotere leven.’
Je binnenste naar buiten!
Zingen en ook schrijven zijn krachtige manieren om hier ervaring mee op te doen en om je binnenste naar buiten te brengen. Kom maar in het Licht, laat je horen en zien, deel wie je bent, kom zoals je bent. Zodat we elkaar kunnen horen in wie we werkelijk zijn, elkaar kunnen verwelkomen en terugfluisteren: kom maar, ook jij hoort erbij…
Er is bij de start van dit seizoen veel nieuws te melden. Hieronder vind je alle activiteiten die op stapel staan. Ik heb zo’n zin om weer voluit aan de slag te gaan. Ik kijk naar je uit!
Vorige nieuwsbrieven
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
Kom op verhaal
Luisteren is een daad van liefde.
Wat is er veel ruis om ons heen! Wat wordt er veel gevonden van van alles en nog wat, wat zijn er veel meningen en wat is er veel verontwaardiging. Er wordt maar weinig écht geluisterd naar wat een ander vindt. De polarisatie lijkt alleen maar groter te worden, met de kans dat ons hart zich afsluit in plaats van dat het open blijft voor de ander. En dat terwijl verbinding tussen mensen zo wezenlijk is, we kunnen eenvoudigweg niet zonder.
