Allemaal willen we eerst over de rand kunnen kijken voordat we de sprong wagen.
uit ‘Lean’ van The National
Maandagochtend 4 januari; ik maak een wandeling door het park, even een frisse neus voor ik in dit nieuwe jaar weer aan het werk ga. Halverwege gebeurt dit: opeens wil ik omkeren, terug naar huis. Ik ben het beu, telkens weer datzelfde rondje, hoeveel variaties ik ook al verzonnen heb. De wereld is kleiner geworden in het jaar dat achter ons ligt, en dat dringt even voelbaar tot me door.
‘Ga ik nu echt omkeren?’ vraag ik mezelf verbaasd af.
Maar mijn voeten blijven doorlopen, en meteen klinkt ook het antwoord op mijn vraag: ‘Kijk nu maar wat er vandaag weer te zien valt. Misschien zie je zomaar iets nieuws.’
Daarmee verandert er direct iets in mijn blik; ik word wakkerder, en bovendien heb ik opeens een thema te pakken voor deze Nieuwsbrief en dit nieuwe jaar. Het jaar dat als een onbeschreven blad voor ons ligt, als de weg die nog niet gegaan is en die we alleen al lopend kunnen ontdekken, in de altijddurende beweging die het leven is. Oók al loop je elke dag hetzelfde rondje…
Het ‘Spiraallied‘ dat je op Youtube kunt bekijken, is een oud lied over deze steeds maar doorgaande beweging, de nooit ophoudende stroming van eb en vloed. Wim Stokwielder bewerkte het tot deze versie die we samen opnamen in zijn studio.
Wakker blijven!
Lopen in cirkels of lopen op een doorgaand pad, in ons verlangen naar controle maakt het niet veel verschil. Ik koos de quote bovenaan deze Nieuwsbrief vanuit de rituelen die rond Oud en Nieuw spelen: wat hebben we bereikt in het afgelopen jaar, en wat zijn onze plannen voor het komende? Bij het maken van plannen is het o, zo verleidelijk om controle te willen, zodat we vooraf weten wat de uitkomst van ons handelen zal zijn. Maar als het afgelopen jaar ons íets heeft geleerd, is het wel dat die controle ‘fake news’ is, ofwel dat werkelijke controle niet bestaat. We weten simpelweg niet wat er om de hoek ligt. We weten niet wat het leven voor ons in petto heeft. Dat we toch ‘over de rand’ willen kijken maakt dat teleurstelling – of, in Boeddhistische termen: lijden – op de loer ligt. Wij mensen lijden omdat we de controle willen. En omdat het leven één groot veranderend geheel is waarin niets zeker is, zullen we moeten leren loslaten. Alleen als we de controle durven loslaten, ligt vrijheid in het verschiet. Daar ontstaat nieuwe ruimte, maagdelijk en oningevuld. Wie weet wat daar voor moois in kan gaan ontspruiten. Maar dan moeten we wel wakker blijven om hier getuige van te kunnen zijn.
Zingen is de manier bij uitstek om dit te ervaren. Steeds meer de controle loslaten, steeds meer je eigen stem voelen, laten gaan hoe je denkt dat je zou móeten klinken… allemaal stappen naar een vrijere stem, en daarmee naar een vrije ruimte die nog ongedacht voor je ligt.
Ik wens je graag toe dat 2021 een jaar wordt vol onverwachte wendingen, waarin iets nieuws kan gebeuren, iets wat je zelf niet had kunnen bedenken als je de controle had behouden. Durf jij het aan, die stap in het ongewisse, in het nieuwe dat voor ons ligt?
Word ook geluksdelver
‘Want zie je, Mia, het is niet eten en drinken dat ons in leven houdt, maar levenslust, de morele overtuiging dat het de moeite waard is, dat er waarheid en schoonheid ligt in het leven zelf, altijd en overal, maar dat het aan ons is om dat op te zoeken, te delven,...
Groei naar de zon!
Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!
Cursist ‘Lied van de Latifa’
Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.
Afscheid van Zielsveel Zingen
‘Ik zoek steeds de plaats waar ik smelt, niet waar ik beslis’
David Grossman
Het citaat hierboven is zo’n zinnetje waarvan je meteen weet: ja, precies zó werkt dat! Ik vind mezelf best een ‘verstandig’ mens, en misschien denk ik wel echt dat ik weloverwogen beslissingen neem, natuurlijk pas nadat ik lang en serieus heb nagedacht. En bij sommige onderwerpen werkt het inderdaad zo.