Liefde is de brug tussen jou en alles
Rumi
Bij mij op de hoek is een buurtcafé, waar een aantal vaste gasten op 1 juni een spandoek ophingen: ‘Wat hebben we jullie gemist! Zo blij dat jullie weer opengaan!’ De uitbaters van het café hadden een krijtbord neergezet met woorden van gelijke strekking. Het werd een feestelijk en zonovergoten weerzien die tweede Pinksterdag: een biertje, een muziekje en extra tafeltjes en stoelen tot ver op straat.
Ik hoorde vanuit mijn tuin de feestelijkheden en was een beetje jaloers. Het was ze natuurlijk meer dan gegund, maar zelf miste ik ‘mijn’ mensen ook! Onze Zielsveel-bijeenkomsten, het samen stil zijn, het zingen, steeds vrijer en meerstemmiger, en weten dat we dat alleen maar sámen voor elkaar krijgen, dat geeft het leven toch sjeu en betekenis?
Vorige nieuwsbrieven
Welk lied zingt jouw hart?
'Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert' (Plato) Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn,...
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
