Vergankelijkheid is geen negatieve noot in het lied van het leven. Als er geen vergankelijkheid zou zijn, zou er geen leven mogelijk zijn.
Thich Nhat Hanh
Zodra wij geboren worden, staat al vast dat we ooit zullen sterven. Wij leven hier op aarde in een tijdelijk lichaam dat na onze dood volledig zal vergaan. De herfst geeft ons dat besef elk jaar weer mee, in prachtige aardse kleuren. Paddestoelen groeien goed op dood hout, verdorde bladeren zijn vruchtbare grond voor nieuwe planten.
Persoonlijk vind ik onze vergankelijkheid een troost. Het besef dat ik op een dag dood zal zijn is niet per se makkelijk, maar toch geeft het mijn leven een zekere lichtheid: het relativeert en zet zaken in perspectief. En eeuwig leven, hoe zou dat er eigenlijk uit moeten zien?
Anders ligt het natuurlijk bij afscheid nemen van mensen die ons dierbaar zijn. Achterblijven zonder die geliefde persoon kan zwaar en verdrietig zijn. Dan biedt het weinig troost te beseffen dat je dit altijd al wist. Wat wel troost kan geven zijn herinneringen, de gezamenlijke geschiedenis, het samen leven en liefhebben en de dankbaarheid daarover voelen. En daar dan behoedzaam jouw eigen verhaal omheen vertellen. Wie was deze mens voor jou? Wat betekent hij of zij in jouw leven? Hoe wilde hij of zij herinnerd worden, en hoe herinner jij je hem of haar?
Luisteren als daad van liefde
Zolang de naam van de overleden persoon genoemd wordt, zolang is hij of zij nog in ons midden. Daarom zingen we jaarlijks tijdens Zielsveel Allerzielen de namen van onze geliefden. Deze bijzondere viering kan dit jaar helaas niet doorgaan, hoe spijtig we dat ook vinden. Maar de doden kloppen toch wel aan de deur van onze herinnering. Misschien kun je jouw verhaal in eigen kring vertellen, en er zondag een speciaal moment van maken, samen met jouw dierbaren. Naar elkaar luisteren is een daad van liefde, en het delen van je verhalen kan de onderlinge band versterken. Ik wens je mooie momenten toe.
Vorige nieuwsbrieven
Word ook geluksdelver
‘Want zie je, Mia, het is niet eten en drinken dat ons in leven houdt, maar levenslust, de morele overtuiging dat het de moeite waard is, dat er waarheid en schoonheid ligt in het leven zelf, altijd en overal, maar dat het aan ons is om dat op te zoeken, te delven,...
Groei naar de zon!
Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!
Cursist ‘Lied van de Latifa’
Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.
Afscheid van Zielsveel Zingen
‘Ik zoek steeds de plaats waar ik smelt, niet waar ik beslis’
David Grossman
Het citaat hierboven is zo’n zinnetje waarvan je meteen weet: ja, precies zó werkt dat! Ik vind mezelf best een ‘verstandig’ mens, en misschien denk ik wel echt dat ik weloverwogen beslissingen neem, natuurlijk pas nadat ik lang en serieus heb nagedacht. En bij sommige onderwerpen werkt het inderdaad zo.
De wereld dienen!
Alles wat de moeite waard is in de wereld, komt uit de fantasie van één man of één vrouw, nooit uit de massa. Ik bedoel jou en jou en jou en mij.
Astrid Lindgren
Onlangs nam ik na een laatste sessie afscheid van Joep. Hij ging blij de deur uit, zacht uitgedrukt. Joep was opgetogen over de kracht van zijn eigenheid, die hij intussen al in diverse situaties had ondervonden. Eén van de dingen die we hadden gedaan was het onderzoeken van zijn unieke talent; hij bleek een ‘geboren leraar’.
