‘Alles is er al. Het toont zich door mij.’
Deelnemer schrijfcursus
De afgelopen weken begeleidde ik de cursus ‘Schrijf je Vrij!’ De deelnemers schreven talloze korte en langere teksten en deelden die regelmatig met elkaar. Het citaat hierboven is van één van hen. De eenvoud van deze uitspraak treft me, net als de diepte ervan.
Wat de deelnemers aangaven – en wat ik zelf ook steeds weer ervaar – is dat het áltijd weer in jouzelf begint. En met ‘het’ bedoel ik dan: alles. Alles begint in jou. Jij bent de bron van je eigen leven. Dat is een ontzagwekkend gegeven, en niet zo makkelijk te bevatten. Maar het laat zich wel ervaren, zoals de deelnemers in verschillende bewoordingen aangaven.
Het begint in jou!
Wij mensen willen ons laten kennen, dat is de kern. We hebben een diepe behoefte om gehoord en gezien te worden. En daarvoor is het noodzakelijk dat we ons uitspreken, dat we uitdrukking geven aan wat ons bezighoudt, of delen hoe we ons voelen. Alleen dan kan de ander ons ontvangen, ons horen en zien, en ons daarmee erkennen in ons menszijn. ‘Ik ben mens dankzij de ander’, is de Xhosa-wijsheid waarop onze Ubuntu-mantra is gebaseerd.
Er schuilt altijd enige spanning in het uitdrukken van je wezenlijke zelf. Je stelt je immers kwetsbaarder op dan je in het dagelijks leven doet. In zingen is dat direct voelbaar, want je wordt letterlijk én direct gehoord!
Schrijven is een vorm van expressie die in eerste instantie veiliger kan voelen. Je doet het misschien voor jezelf, in je dagboek, je hoeft het niemand te laten lezen. Maar juist in het delen van je tekst kan meerwaarde schuilen. De toehoorder of lezer van jouw tekst ervaart namelijk óók iets als hij jouw tekst hoort of leest. Er zal altijd iets gebeuren als iemand zonder oordeel maar met een open hart naar jouw woorden luistert. Dan kan er een gezamenlijke trilling ontstaan, en dat is volgens mij ons diepste verlangen. Jij ziet mij, als ik mij laat zien. Jij hoort mij, als ik mij laat horen.
Van donker naar licht
Uit dit alles is een nieuw online programma geboren: ‘Lied van donker naar licht’. Juist deze donkere periode van het jaar vraagt erom de blik naar binnen te richten en te rade gaan bij onze eigen innerlijke wijsheid. Het nu bijna afgelopen jaar 2020 was op zijn zachtst gezegd niet mild, en het heeft vrijwel iedereen voor geheel nieuwe vragen gesteld.
Wat valt er te zien als we afdalen in onszelf, en hoe kunnen we daar weer uit putten voor het jaar dat voor ons ligt? Wat heb jij voor nieuws ondervonden waar je mee door moet, of door kan? Wat sluit jij met het oude jaar af en wat neem je mee het nieuwe jaar in? Door deze en andere vragen te verkennen, geven we onszelf de kracht om vanuit het donker weer op te veren naar het licht!
Je bent van harte welkom dit lied mee te zingen én te schrijven!
Warme groet,
Marjo
Vorige nieuwsbrieven
Welk lied zingt jouw hart?
‘Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert’ (Plato)
Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn, want veel anders was er niet te doen.
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
