‘Ik omarm de imperfectie’(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Ben ik de enige bij wie het zo werkt? Ik meen van niet, getuige de mensen die ik mag begeleiden. Er is zoveel waar we onszelf voor schamen, en waarom we ons in contact zo vaak terughouden. Mij persoonlijk helpt het trouwens wel om die schaamte dan maar te benoemen. Niet omdat het dan per se minder wordt, maar wel omdat het dan kan bestaan. En alles wat mag bestaan, kan ergens gehoord en herkend worden. Dan ben ik er niet langer alleen mee, en precies dát helpt eigenlijk altijd; het haalt me uit mijn isolement en dus ook uit mijn eenzaamheid. Ik kan me verbinden met jou die naar me luistert.
Kom zoals je bent!
De briefschrijfster in de krant heeft haar borstamputatie kunnen omarmen. “Ik leef mijn leven, dat kan ook met één borst,” schrijft ze. Het citaat trof me vanwege de eenvoud van haar uitspraak: ja, ik ben onvolmaakt. En ja, daar kan ik mee leven. Daar zit toch een blijde boodschap in, nietwaar?
Het afgelopen jaar was bepaald niet perfect, en in veel opzichten misschien onrustbarend. Zelfs de zomer is in onzekerheid begonnen. Maar ik deel graag mijn voornemen voor de komende vakantie: ik ga de imperfectie omarmen, kome wat komt! Ik ben al goed zoals ik ben, net als jij. We hoeven helemaal niet eerst te veranderen, we liggen volmaakt op schema.
Zo gaan we vanaf september weer zingen, precies zoals we zijn. Kom precies zoals je bent! Wat een heerlijk onvolmaakt vooruitzicht!
Vorige nieuwsbrieven
Word ook geluksdelver
‘Want zie je, Mia, het is niet eten en drinken dat ons in leven houdt, maar levenslust, de morele overtuiging dat het de moeite waard is, dat er waarheid en schoonheid ligt in het leven zelf, altijd en overal, maar dat het aan ons is om dat op te zoeken, te delven,...
Groei naar de zon!
Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!
Cursist ‘Lied van de Latifa’
Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.
Afscheid van Zielsveel Zingen
‘Ik zoek steeds de plaats waar ik smelt, niet waar ik beslis’
David Grossman
Het citaat hierboven is zo’n zinnetje waarvan je meteen weet: ja, precies zó werkt dat! Ik vind mezelf best een ‘verstandig’ mens, en misschien denk ik wel echt dat ik weloverwogen beslissingen neem, natuurlijk pas nadat ik lang en serieus heb nagedacht. En bij sommige onderwerpen werkt het inderdaad zo.
De wereld dienen!
Alles wat de moeite waard is in de wereld, komt uit de fantasie van één man of één vrouw, nooit uit de massa. Ik bedoel jou en jou en jou en mij.
Astrid Lindgren
Onlangs nam ik na een laatste sessie afscheid van Joep. Hij ging blij de deur uit, zacht uitgedrukt. Joep was opgetogen over de kracht van zijn eigenheid, die hij intussen al in diverse situaties had ondervonden. Eén van de dingen die we hadden gedaan was het onderzoeken van zijn unieke talent; hij bleek een ‘geboren leraar’.
