‘Knielen en de grond kussen
kan op duizenden manieren’
Rumi
Een maand of twee geleden schreef ik in een Nieuwsbrief over niet-weten, omdat ik verkeerde in een periode van onzekerheid en stilvallen. Zo beschreef ik hoe taai het voor me was om in dat niet-weten te durven blijven, terwijl een nieuwe richting zich niet als vanzelf aandiende.
Het was een heel persoonlijk stuk en ik kreeg er tot mijn verrassing veel reacties op. Het is altijd al leuk om iets terug te horen op wat ik zoal schrijf, maar in dit geval trof het me omdat veel lezers zich in mijn verhaal herkenden. Dat is fijn om te merken; ik sta hier niet alleen in! En jij, lezer, dus ook niet. Het is een troost van de allereenvoudigste soort om te weten dat anderen je ervaring delen, want het maakt je direct minder eenzaam.
Niet-weten, deel 2
Maar het verhaal was daarmee niet klaar. Dat is het trouwens nog steeds niet. Nog altijd oefen ik in het voelen waar ik aan toe ben, om steeds preciezer te weten wat me wel én wat me niet te doen staat. Dat kan over grote dingen gaan, maar zeker ook over heel gewone keuzes zoals je die dagelijks talloze keren maakt.
Wat me daarin steeds duidelijker wordt, is dat deze fase van mijn leven me iets wil leren over overgave.
Daar komen de bovenstaande woorden van Rumi goed van pas. Die gaan in mijn ogen over het vermogen om jezelf te openen, om te kunnen ontvangen wat op je pad komt. ‘Knielen en de grond kussen’ staat dan voor: op je plek blijven, en dankjewel zeggen tegen wat je ieder moment ontvangt. Zelfs als dat niet was wat je hoopte of verwachtte. Zoals de boer die geen invloed heeft op het weer, maar moet omgaan met droogte of nattigheid in allerlei gradaties. Hoe hij (of zij!) daarmee omgaat is afhankelijk van de mens die de boer is, want knielen kan op duizenden manieren. Het gaat erom de grond te kussen waarop we mogen leven, een danklied te zingen voor de wereld en de mensen om ons heen, hoe teleurgesteld of verdrietig we soms ook zijn.
Goede Vrijdag is bij uitstek een dag om dit lied te zingen. Met elkaar. Je bent van harte welkom!
Vorige nieuwsbrieven
Eindelijk weer samen!
Liefde is de brug tussen jou en alles
Rumi
Bij mij op de hoek is een buurtcafé, waar een aantal vaste gasten op 1 juni een spandoek ophingen: ‘Wat hebben we jullie gemist! Zo blij dat jullie weer opengaan!’ De uitbaters van het café hadden een krijtbord neergezet met woorden van gelijke strekking. Het werd een feestelijk en zonovergoten weerzien die tweede Pinksterdag: een biertje, een muziekje en extra tafeltjes en stoelen tot ver op straat.
Verlangend het voorjaar in!
Jouw verlangen is het begin van een nieuwe beweging.
Brigitte Pastoor
De vrouw tegenover mij kijkt me verbaasd aan als ik het woord verlangen laat vallen. Verlangen, hoezo? Wat heeft dat met haar te maken? Of met de reden van onze sessie?
Ik vertel dat mensen die graag willen zingen of vrijer willen worden in hun expressie, een verlangen in zich voelen dat erom vraagt gehonoreerd te worden. Het smeekt als het ware om ruimte. En dat het dit verlangen is dat haar heeft aangezet om de reis naar mij te ondernemen. Haar ogen lichten op, want het blijkt haar precies daarom te gaan. Ze is er enorm aan toe zichzelf te laten horen en open te gaan naar de buitenwereld.
Een ideale wereld
Dat 2020 je mag vervullen met wat je ook maar wenst! Inspiratie, rust, gezondheid, vreugde… Weet dat elke wens in je leven van belang kan zijn.
Ook Zielsveel Zingen is ontstaan vanuit een wens: verlangende mensen om ons heen verzamelen om samen voluit en vrijuit te zingen. Om de diepte en de hoogte van ons leven al zingend te eren en te vieren, levendig en vanuit een vol hart.
De start daarvan was in januari 2015, nu precies vijf jaar geleden. Die eerste keer kwamen er – tot mijn schrik en vreugde! – meer dan honderd mensen naar de Lutherse Kerk. Het was het enerverende begin van een reeks die nog altijd voortduurt en die we onlangs hebben uitgebreid naar Zielsveel Zingen in Den Bosch.
Zingen is ontwapenend
Als een mens vanuit zijn ziel zingt, heelt hij zijn innerlijke wereld. Als alle mensen vanuit hun ziel zingen, helen zij ook de uiterlijke wereld.
Yehudi Menuhin
Kan zingen de wereld ontwapenen? Ik zou het graag geloven, en in het klein weet ik inmiddels zéker dat het zo werkt. Mensen die gaan zingen zetten maskers af, doen hun harnas uit, laten iets horen en zien van hun kwetsbaarheid en hun innerlijke wereld. Daarin spiegelt zich de heelheid die in ieder van ons aanwezig is. En dat is precies wat zo ontwapenend werkt op anderen.
