‘Knielen en de grond kussen
kan op duizenden manieren’
Rumi
Een maand of twee geleden schreef ik in een Nieuwsbrief over niet-weten, omdat ik verkeerde in een periode van onzekerheid en stilvallen. Zo beschreef ik hoe taai het voor me was om in dat niet-weten te durven blijven, terwijl een nieuwe richting zich niet als vanzelf aandiende.
Het was een heel persoonlijk stuk en ik kreeg er tot mijn verrassing veel reacties op. Het is altijd al leuk om iets terug te horen op wat ik zoal schrijf, maar in dit geval trof het me omdat veel lezers zich in mijn verhaal herkenden. Dat is fijn om te merken; ik sta hier niet alleen in! En jij, lezer, dus ook niet. Het is een troost van de allereenvoudigste soort om te weten dat anderen je ervaring delen, want het maakt je direct minder eenzaam.
Niet-weten, deel 2
Maar het verhaal was daarmee niet klaar. Dat is het trouwens nog steeds niet. Nog altijd oefen ik in het voelen waar ik aan toe ben, om steeds preciezer te weten wat me wel én wat me niet te doen staat. Dat kan over grote dingen gaan, maar zeker ook over heel gewone keuzes zoals je die dagelijks talloze keren maakt.
Wat me daarin steeds duidelijker wordt, is dat deze fase van mijn leven me iets wil leren over overgave.
Daar komen de bovenstaande woorden van Rumi goed van pas. Die gaan in mijn ogen over het vermogen om jezelf te openen, om te kunnen ontvangen wat op je pad komt. ‘Knielen en de grond kussen’ staat dan voor: op je plek blijven, en dankjewel zeggen tegen wat je ieder moment ontvangt. Zelfs als dat niet was wat je hoopte of verwachtte. Zoals de boer die geen invloed heeft op het weer, maar moet omgaan met droogte of nattigheid in allerlei gradaties. Hoe hij (of zij!) daarmee omgaat is afhankelijk van de mens die de boer is, want knielen kan op duizenden manieren. Het gaat erom de grond te kussen waarop we mogen leven, een danklied te zingen voor de wereld en de mensen om ons heen, hoe teleurgesteld of verdrietig we soms ook zijn.
Goede Vrijdag is bij uitstek een dag om dit lied te zingen. Met elkaar. Je bent van harte welkom!
Vorige nieuwsbrieven
Word ook geluksdelver
‘Want zie je, Mia, het is niet eten en drinken dat ons in leven houdt, maar levenslust, de morele overtuiging dat het de moeite waard is, dat er waarheid en schoonheid ligt in het leven zelf, altijd en overal, maar dat het aan ons is om dat op te zoeken, te delven,...
Groei naar de zon!
Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!
Cursist ‘Lied van de Latifa’
Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.
Afscheid van Zielsveel Zingen
‘Ik zoek steeds de plaats waar ik smelt, niet waar ik beslis’
David Grossman
Het citaat hierboven is zo’n zinnetje waarvan je meteen weet: ja, precies zó werkt dat! Ik vind mezelf best een ‘verstandig’ mens, en misschien denk ik wel echt dat ik weloverwogen beslissingen neem, natuurlijk pas nadat ik lang en serieus heb nagedacht. En bij sommige onderwerpen werkt het inderdaad zo.
De wereld dienen!
Alles wat de moeite waard is in de wereld, komt uit de fantasie van één man of één vrouw, nooit uit de massa. Ik bedoel jou en jou en jou en mij.
Astrid Lindgren
Onlangs nam ik na een laatste sessie afscheid van Joep. Hij ging blij de deur uit, zacht uitgedrukt. Joep was opgetogen over de kracht van zijn eigenheid, die hij intussen al in diverse situaties had ondervonden. Eén van de dingen die we hadden gedaan was het onderzoeken van zijn unieke talent; hij bleek een ‘geboren leraar’.
