Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!

Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.

Ja maar…

Wie ernaar verlangt zich vrijer uit te drukken – wat meestal gepaard gaat met het verlangen zich vrijer door het leven te bewegen – komt in zichzelf maar al te vaak ‘ja maars’ tegen. Ja maar ik kan helemaal niet zingen, ja maar daar zit niemand op te wachten, ja maar ik ben bang om teveel ruimte in te nemen… enzovoort. Daarin zitten allerlei overtuigingen die je vasthouden in een ooit vastgelegd beeld. Zo had een andere cursiste van haar vader de boodschap overgenomen: ‘wij kunnen niet zingen’, voor het gemak daarin meteen zijn hele nageslacht meenemend.

Een hele kluif

Je kunt zo’n overtuiging niet zomaar achter je laten. Loslaten is een actief en soms pijnlijk proces, waarin je afscheid neemt van wat ooit een overlevingsstrategie was. Dat kan een hele kluif zijn.
Maar als het verlangen de kop opsteekt, net als in de tuinen en parken die nu zo feestelijk kleuren, is er geen houden meer aan. Je ‘moet’ er iets mee! Je wil naar buiten, je laten horen, zingen, dansen, schrijven, laten zien wie je bent.

Naar de zon!

Stembevrijding is daarin enorm behulpzaam. Het is de meest directe weg naar binnen én naar buiten; het gaat immers om jóuw stem, jóuw klank, die voortkomt uit jóuw lichaam en jóuw adem. En je laat er direct mee horen wie je bent én dat je er bent. Als dat ook nog muziek wordt en je voelt dat er veel méér mogelijk is dan je overtuigingen je ooit voorspiegelden, ja, dan groei je werkelijk naar de zon toe!

Kom maar in het licht!

Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!

Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.

Ja maar…

Wie ernaar verlangt zich vrijer uit te drukken – wat meestal gepaard gaat met het verlangen zich vrijer door het leven te bewegen – komt in zichzelf maar al te vaak ‘ja maars’ tegen. Ja maar ik kan helemaal niet zingen, ja maar daar zit niemand op te wachten, ja maar ik ben bang om teveel ruimte in te nemen… enzovoort. Daarin zitten allerlei overtuigingen die je vasthouden in een ooit vastgelegd beeld. Zo had een andere cursiste van haar vader de boodschap overgenomen: ‘wij kunnen niet zingen’, voor het gemak daarin meteen zijn hele nageslacht meenemend.

Een hele kluif

Je kunt zo’n overtuiging niet zomaar achter je laten. Loslaten is een actief en soms pijnlijk proces, waarin je afscheid neemt van wat ooit een overlevingsstrategie was. Dat kan een hele kluif zijn.
Maar als het verlangen de kop opsteekt, net als in de tuinen en parken die nu zo feestelijk kleuren, is er geen houden meer aan. Je ‘moet’ er iets mee! Je wil naar buiten, je laten horen, zingen, dansen, schrijven, laten zien wie je bent.

Naar de zon!

Stembevrijding is daarin enorm behulpzaam. Het is de meest directe weg naar binnen én naar buiten; het gaat immers om jóuw stem, jóuw klank, die voortkomt uit jóuw lichaam en jóuw adem. En je laat er direct mee horen wie je bent én dat je er bent. Als dat ook nog muziek wordt en je voelt dat er veel méér mogelijk is dan je overtuigingen je ooit voorspiegelden, ja, dan groei je werkelijk naar de zon toe!

Kom maar in het licht!