Een vogel zingt niet omdat hij een antwoord heeft, hij zingt omdat hij een lied heeft
Maya Angelou
Heb jij ze ook al gehoord, de vogels? Nu ze de lente voelen naderen zijn ze niet te houden; ze móeten zingen. Inderdaad, omdat ze een lied hebben, en dat wil gezongen worden!
Ik denk dat voor ons mensen hetzelfde geldt. Ook wij hebben een lied in ons dat gezongen wil worden. En dat niet alleen; het wil ook gehoord worden. Onlangs nog maakte ik daarvan weer een prachtig voorbeeld mee tijdens een workshop in Bergen op Zoom.
Eén van de deelnemers die daar haar lied zong deed dat zó vanzelfsprekend en natuurlijk dat wij voelden hoe kostbaar dat was. Zij gaf ons haar eigenheid, zomaar, al zingend.
Er is weinig mooiers dan dat: elkaar onze eigenheid laten horen en laten zien. Wij zijn bedoeld om onszelf te worden, steeds meer, om stap voor stap open te gaan en te gaan bloeien, als de unieke mens die wij zijn. Eigenlijk kunnen we niet anders, toch? Net als die vogels? En net zomin als de vogels hebben wij antwoorden nodig. Het enige was we nodig hebben is een beetje moed. Een stem hebben we al! En de aanmoediging krijg je van mij.
Vorige nieuwsbrieven
Welk lied zingt jouw hart?
‘Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert’ (Plato)
Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn, want veel anders was er niet te doen.
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
