‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde…
Dus hup, mijn thema! Dit keer noem ik het uitbotten, geheel in lijn met het seizoen. Uitbotten, ontspruiten, openbloeien, allemaal woorden die ongeveer hetzelfde betekenen. Het is een gevoel dat je wellicht in je lijf kunt waarnemen bij de eerste warme zonnestralen op je huid. Een lichte tinteling van binnen; is het je bloed dat iets sneller gaat stromen? Is het je hart dat opspringt in je borst? Is het leven dat leven wil?
Want dat is natuurlijk waar het telkens weer over gaat: wij mensen willen léven! We willen onze levendigheid voelen en onze vitaliteit uitleven. Liefst willen we alles uit ons leven halen wat erin zit, of ontdekken wat we nog niet wisten (ik schrijf dit in de wij-vorm. Als het voor jou anders is hoor ik het graag; ook dat interesseert me).
Kiemkracht
Wat mij de laatste tijd bezighoudt, is dat onze acties gevolgen kunnen hebben waar we geen weet van hadden toen we eraan begonnen. Dat kan in het groot zo zijn, maar ook in het klein. Ooit, in 2005, ging ik in Amsterdam naar een cursus ‘vrijer zingen’; die cursus ontwikkelde zich tot de opleiding tot stembevrijder, wat weer grote gevolgen had voor mijn professionele keuzes. En het mondde uit in mijn onlangs uitgebrachte boek ‘Jouw lied – jouw leven’.
Elke stap in dit proces zette ik omdat iets in mij tot leven kwam, of ik me dat nu direct bewust was of niet; soms zie je pas achteraf hoe je tot je keuzes kwam. Waar het om gaat, is dat er ergens een zaadje in de grond gestopt wordt. In dat zaadje zit alle kiemkracht die het nodig heeft. Zelf hoeven wij er alleen maar voor te zorgen: voldoende licht, op tijd water en soms wat nieuwe grond. Het zaadje zoekt zijn weg wel.
Welk zaadje wil jij planten? Of met andere woorden, waar ben jij nu aan toe? Wat in jou wil tot leven komen? Misschien wil je de tinteling in je lijf toelaten en er expressie aan geven, in de vorm die bij jou past. Je bent van harte welkom!
Lentegroet,
Marjo
Vorige nieuwsbrieven
Welk lied zingt jouw hart?
‘Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert’ (Plato)
Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn, want veel anders was er niet te doen.
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Kom op verhaal
Luisteren is een daad van liefde.
Wat is er veel ruis om ons heen! Wat wordt er veel gevonden van van alles en nog wat, wat zijn er veel meningen en wat is er veel verontwaardiging. Er wordt maar weinig écht geluisterd naar wat een ander vindt. De polarisatie lijkt alleen maar groter te worden, met de kans dat ons hart zich afsluit in plaats van dat het open blijft voor de ander. En dat terwijl verbinding tussen mensen zo wezenlijk is, we kunnen eenvoudigweg niet zonder.
