‘Knielen en de grond kussen
kan op duizenden manieren’
Rumi
Een maand of twee geleden schreef ik in een Nieuwsbrief over niet-weten, omdat ik verkeerde in een periode van onzekerheid en stilvallen. Zo beschreef ik hoe taai het voor me was om in dat niet-weten te durven blijven, terwijl een nieuwe richting zich niet als vanzelf aandiende.
Het was een heel persoonlijk stuk en ik kreeg er tot mijn verrassing veel reacties op. Het is altijd al leuk om iets terug te horen op wat ik zoal schrijf, maar in dit geval trof het me omdat veel lezers zich in mijn verhaal herkenden. Dat is fijn om te merken; ik sta hier niet alleen in! En jij, lezer, dus ook niet. Het is een troost van de allereenvoudigste soort om te weten dat anderen je ervaring delen, want het maakt je direct minder eenzaam.
Niet-weten, deel 2
Maar het verhaal was daarmee niet klaar. Dat is het trouwens nog steeds niet. Nog altijd oefen ik in het voelen waar ik aan toe ben, om steeds preciezer te weten wat me wel én wat me niet te doen staat. Dat kan over grote dingen gaan, maar zeker ook over heel gewone keuzes zoals je die dagelijks talloze keren maakt.
Wat me daarin steeds duidelijker wordt, is dat deze fase van mijn leven me iets wil leren over overgave.
Daar komen de bovenstaande woorden van Rumi goed van pas. Die gaan in mijn ogen over het vermogen om jezelf te openen, om te kunnen ontvangen wat op je pad komt. ‘Knielen en de grond kussen’ staat dan voor: op je plek blijven, en dankjewel zeggen tegen wat je ieder moment ontvangt. Zelfs als dat niet was wat je hoopte of verwachtte. Zoals de boer die geen invloed heeft op het weer, maar moet omgaan met droogte of nattigheid in allerlei gradaties. Hoe hij (of zij!) daarmee omgaat is afhankelijk van de mens die de boer is, want knielen kan op duizenden manieren. Het gaat erom de grond te kussen waarop we mogen leven, een danklied te zingen voor de wereld en de mensen om ons heen, hoe teleurgesteld of verdrietig we soms ook zijn.
Goede Vrijdag is bij uitstek een dag om dit lied te zingen. Met elkaar. Je bent van harte welkom!
Vorige nieuwsbrieven
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
Kom op verhaal
Luisteren is een daad van liefde.
Wat is er veel ruis om ons heen! Wat wordt er veel gevonden van van alles en nog wat, wat zijn er veel meningen en wat is er veel verontwaardiging. Er wordt maar weinig écht geluisterd naar wat een ander vindt. De polarisatie lijkt alleen maar groter te worden, met de kans dat ons hart zich afsluit in plaats van dat het open blijft voor de ander. En dat terwijl verbinding tussen mensen zo wezenlijk is, we kunnen eenvoudigweg niet zonder.
