Als mijn controle als een knotwilg is, dan is nu het snoeiseizoen! Zodat ie nieuw uit kan schieten, vol verse gewillige jonge twijgen met maar één doel, naar de zon toe groeien!Cursist ‘Lied van de Latifa’
Afgelopen dinsdag sloten we de cursus ‘Lied van de Latifa’ af. Een intensieve reis met negen deelnemers, waarin we in een half jaar tijd de zeven stappen van de Latifa-meditatie doorliepen. Bovenstaande zinnen schreef één van de cursisten me tijdens de periode van het thema ‘Loslaten’ (de vijfde stap in de Latifa) en ik ben blij dat ik het mag gebruiken voor deze Nieuwsbrief. Het is een krachtig beeld van waar verlangen toe kan leiden. Het voorjaar barst net als wij van verlangen, en zo ook dit beeld van de knotwilg.
Ja maar…
Wie ernaar verlangt zich vrijer uit te drukken – wat meestal gepaard gaat met het verlangen zich vrijer door het leven te bewegen – komt in zichzelf maar al te vaak ‘ja maars’ tegen. Ja maar ik kan helemaal niet zingen, ja maar daar zit niemand op te wachten, ja maar ik ben bang om teveel ruimte in te nemen… enzovoort. Daarin zitten allerlei overtuigingen die je vasthouden in een ooit vastgelegd beeld. Zo had een andere cursiste van haar vader de boodschap overgenomen: ‘wij kunnen niet zingen’, voor het gemak daarin meteen zijn hele nageslacht meenemend.
Een hele kluif
Je kunt zo’n overtuiging niet zomaar achter je laten. Loslaten is een actief en soms pijnlijk proces, waarin je afscheid neemt van wat ooit een overlevingsstrategie was. Dat kan een hele kluif zijn.
Maar als het verlangen de kop opsteekt, net als in de tuinen en parken die nu zo feestelijk kleuren, is er geen houden meer aan. Je ‘moet’ er iets mee! Je wil naar buiten, je laten horen, zingen, dansen, schrijven, laten zien wie je bent.
Naar de zon!
Stembevrijding is daarin enorm behulpzaam. Het is de meest directe weg naar binnen én naar buiten; het gaat immers om jóuw stem, jóuw klank, die voortkomt uit jóuw lichaam en jóuw adem. En je laat er direct mee horen wie je bent én dat je er bent. Als dat ook nog muziek wordt en je voelt dat er veel méér mogelijk is dan je overtuigingen je ooit voorspiegelden, ja, dan groei je werkelijk naar de zon toe!
Kom maar in het licht!
Vorige nieuwsbrieven
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Veiligheid is goud waard
‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond Kom thuis in je Verhaal, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal.
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
Kom op verhaal
Luisteren is een daad van liefde.
Wat is er veel ruis om ons heen! Wat wordt er veel gevonden van van alles en nog wat, wat zijn er veel meningen en wat is er veel verontwaardiging. Er wordt maar weinig écht geluisterd naar wat een ander vindt. De polarisatie lijkt alleen maar groter te worden, met de kans dat ons hart zich afsluit in plaats van dat het open blijft voor de ander. En dat terwijl verbinding tussen mensen zo wezenlijk is, we kunnen eenvoudigweg niet zonder.
