Blog
Blog
Knielen en de grond kussen
‘Knielen en de grond kussen
kan op duizenden manieren’
Rumi
Een maand of twee geleden schreef ik in een Nieuwsbrief over niet-weten, omdat ik verkeerde in een periode van onzekerheid en stilvallen. Zo beschreef ik hoe taai het voor me was om in dat niet-weten te durven blijven, terwijl een nieuwe richting zich niet als vanzelf aandiende.
Het was een heel persoonlijk stuk en ik kreeg er tot mijn verrassing veel reacties op. Het is altijd al leuk om iets terug te horen op wat ik zoal schrijf, maar in dit geval trof het me omdat veel lezers zich in mijn verhaal herkenden. Dat is fijn om te merken; ik sta hier niet alleen in! En jij, lezer, dus ook niet. Het is een troost van de allereenvoudigste soort om te weten dat anderen je ervaring delen, want het maakt je direct minder eenzaam.
Niet-weten, deel 2
Maar het verhaal was daarmee niet klaar. Dat is het trouwens nog steeds niet. Nog altijd oefen ik in het voelen waar ik aan toe ben, om steeds preciezer te weten wat me wel én wat me niet te doen staat. Dat kan over grote dingen gaan, maar zeker ook over heel gewone keuzes zoals je die dagelijks talloze keren maakt.
Wat me daarin steeds duidelijker wordt, is dat deze fase van mijn leven me iets wil leren over overgave.
Daar komen de bovenstaande woorden van Rumi goed van pas. Die gaan in mijn ogen over het vermogen om jezelf te openen, om te kunnen ontvangen wat op je pad komt. ‘Knielen en de grond kussen’ staat dan voor: op je plek blijven, en dankjewel zeggen tegen wat je ieder moment ontvangt. Zelfs als dat niet was wat je hoopte of verwachtte. Zoals de boer die geen invloed heeft op het weer, maar moet omgaan met droogte of nattigheid in allerlei gradaties. Hoe hij (of zij!) daarmee omgaat is afhankelijk van de mens die de boer is, want knielen kan op duizenden manieren. Het gaat erom de grond te kussen waarop we mogen leven, een danklied te zingen voor de wereld en de mensen om ons heen, hoe teleurgesteld of verdrietig we soms ook zijn.
Goede Vrijdag is bij uitstek een dag om dit lied te zingen. Met elkaar. Je bent van harte welkom!
Vorige nieuwsbrieven
Durven we onzekerheid aan?
Allemaal willen we eerst over de rand kunnen kijken voordat we de sprong wagen (uit ‘Lean’ van The National)
Maandagochtend 4 januari; ik maak een wandeling door het park, even een frisse neus voor ik in dit nieuwe jaar weer aan het werk ga. Halverwege gebeurt dit: opeens wil ik omkeren, terug naar huis. Ik ben het beu, telkens weer datzelfde rondje, hoeveel variaties ik ook al verzonnen heb. De wereld is kleiner geworden in het jaar dat achter ons ligt, en dat dringt even voelbaar tot me door.
Schrijven en gezien worden
Alles is er al. Het toont zich door mij.
Deelnemer schrijfcursus
De afgelopen weken begeleidde ik de cursus ‘Schrijf je Vrij!’ De deelnemers schreven talloze korte en langere teksten en deelden die regelmatig met elkaar. Het citaat hierboven is van één van hen. De eenvoud van deze uitspraak treft me, net als de diepte ervan.
Wat de deelnemers aangaven – en wat ik zelf ook steeds weer ervaar – is dat het áltijd weer in jouzelf begint. En met ‘het’ bedoel ik dan: alles. Alles begint in jou. Jij bent de bron van je eigen leven. Dat is een ontzagwekkend gegeven, en niet zo makkelijk te bevatten. Maar het laat zich wel ervaren, zoals de deelnemers in verschillende bewoordingen aangaven.
Troost van vergankelijkheid
Vergankelijkheid is geen negatieve noot in het lied van het leven. Als er geen vergankelijkheid zou zijn, zou er geen leven mogelijk zijn.
Thich Nhat Hanh
Zodra wij geboren worden, staat al vast dat we ooit zullen sterven. Wij leven hier op aarde in een tijdelijk lichaam dat na onze dood volledig zal vergaan. De herfst geeft ons dat besef elk jaar weer mee, in prachtige aardse kleuren. Paddestoelen groeien goed op dood hout, verdorde bladeren zijn vruchtbare grond voor nieuwe planten.
Knielen en de grond kussen
‘Knielen en de grond kussen
kan op duizenden manieren’
Rumi
Een maand of twee geleden schreef ik in een Nieuwsbrief over niet-weten, omdat ik verkeerde in een periode van onzekerheid en stilvallen. Zo beschreef ik hoe taai het voor me was om in dat niet-weten te durven blijven, terwijl een nieuwe richting zich niet als vanzelf aandiende.
Het was een heel persoonlijk stuk en ik kreeg er tot mijn verrassing veel reacties op. Het is altijd al leuk om iets terug te horen op wat ik zoal schrijf, maar in dit geval trof het me omdat veel lezers zich in mijn verhaal herkenden. Dat is fijn om te merken; ik sta hier niet alleen in! En jij, lezer, dus ook niet. Het is een troost van de allereenvoudigste soort om te weten dat anderen je ervaring delen, want het maakt je direct minder eenzaam.
Niet-weten, deel 2
Maar het verhaal was daarmee niet klaar. Dat is het trouwens nog steeds niet. Nog altijd oefen ik in het voelen waar ik aan toe ben, om steeds preciezer te weten wat me wel én wat me niet te doen staat. Dat kan over grote dingen gaan, maar zeker ook over heel gewone keuzes zoals je die dagelijks talloze keren maakt.
Wat me daarin steeds duidelijker wordt, is dat deze fase van mijn leven me iets wil leren over overgave.
Daar komen de bovenstaande woorden van Rumi goed van pas. Die gaan in mijn ogen over het vermogen om jezelf te openen, om te kunnen ontvangen wat op je pad komt. ‘Knielen en de grond kussen’ staat dan voor: op je plek blijven, en dankjewel zeggen tegen wat je ieder moment ontvangt. Zelfs als dat niet was wat je hoopte of verwachtte. Zoals de boer die geen invloed heeft op het weer, maar moet omgaan met droogte of nattigheid in allerlei gradaties. Hoe hij (of zij!) daarmee omgaat is afhankelijk van de mens die de boer is, want knielen kan op duizenden manieren. Het gaat erom de grond te kussen waarop we mogen leven, een danklied te zingen voor de wereld en de mensen om ons heen, hoe teleurgesteld of verdrietig we soms ook zijn.
Goede Vrijdag is bij uitstek een dag om dit lied te zingen. Met elkaar. Je bent van harte welkom!
Vorige nieuwsbrieven
Durven we onzekerheid aan?
Allemaal willen we eerst over de rand kunnen kijken voordat we de sprong wagen (uit ‘Lean’ van The National)
Maandagochtend 4 januari; ik maak een wandeling door het park, even een frisse neus voor ik in dit nieuwe jaar weer aan het werk ga. Halverwege gebeurt dit: opeens wil ik omkeren, terug naar huis. Ik ben het beu, telkens weer datzelfde rondje, hoeveel variaties ik ook al verzonnen heb. De wereld is kleiner geworden in het jaar dat achter ons ligt, en dat dringt even voelbaar tot me door.
Schrijven en gezien worden
Alles is er al. Het toont zich door mij.
Deelnemer schrijfcursus
De afgelopen weken begeleidde ik de cursus ‘Schrijf je Vrij!’ De deelnemers schreven talloze korte en langere teksten en deelden die regelmatig met elkaar. Het citaat hierboven is van één van hen. De eenvoud van deze uitspraak treft me, net als de diepte ervan.
Wat de deelnemers aangaven – en wat ik zelf ook steeds weer ervaar – is dat het áltijd weer in jouzelf begint. En met ‘het’ bedoel ik dan: alles. Alles begint in jou. Jij bent de bron van je eigen leven. Dat is een ontzagwekkend gegeven, en niet zo makkelijk te bevatten. Maar het laat zich wel ervaren, zoals de deelnemers in verschillende bewoordingen aangaven.
Troost van vergankelijkheid
Vergankelijkheid is geen negatieve noot in het lied van het leven. Als er geen vergankelijkheid zou zijn, zou er geen leven mogelijk zijn.
Thich Nhat Hanh
Zodra wij geboren worden, staat al vast dat we ooit zullen sterven. Wij leven hier op aarde in een tijdelijk lichaam dat na onze dood volledig zal vergaan. De herfst geeft ons dat besef elk jaar weer mee, in prachtige aardse kleuren. Paddestoelen groeien goed op dood hout, verdorde bladeren zijn vruchtbare grond voor nieuwe planten.
