Niet zijn, maar worden is waar het in de wereld om draait. Alicja Gescinska
Drie weken geleden baarde mijn oudste dochter haar eerste kindje, Eva. Dat maakte haar tot moeder, en ons tot opa en oma.
Mijn schrijven stokt even, het is bijna te groot om over te schrijven. En tegelijk is het ook zo’n vanzelfsprekende gebeurtenis; het leven plant zich voort en dat is alles wat het leven wil. Het leven wil leven… Als íemand dat laat zien is het wel dat kleine prachtmeisje. Drinken wil ze, onstuitbaar lest ze haar honger en dorst, om dan weer urenlang vredig te slapen. Intussen groeit ze al, haar oogjes gaan wat vaker open en haar hoofdje beweegt mee met de geluiden om zich heen. Ze is, ze bestaat, én ze is ‘aan het worden’.
Dat ‘worden’ houdt niet op als je groter wordt. Door Eva’s geboorte ben ik oma geworden – wat voelt als een eretitel, nog wat onwennig ook. Het is nieuw, ik heb nu een andere plek in mijn bestaan en in dat van onze familie. Mijn dochter werd moeder, haar man vader, haar zusje tante enzovoort. Alles schuift op, alles beweegt, niets blijft hetzelfde. De natuur laat ons dat voortdurend zien.
In het boekje Thuis in muziek schrijft Alicja Gescinska: “De mens is een eindeloos bewegen tussen wat hij is en wat hij kan zijn; worden is de afstand die hij daartussen aflegt.” In mijn werk zie ik hoezeer mensen snakken naar die groei, die beweging. Steeds weer doen zich in een mensenleven momenten voor dat iets roept: kom in beweging! Die roep kan over van alles gaan, maar heeft altijd te maken met een aspect in ons dat wakker wil worden. Deelnemers komen naar een workshop stembevrijding met thema’s als: ik verlang naar meer ruimte, naar vrijheid, naar mezelf laten horen, ik verlang naar (weer) durven zingen, enzovoort. De rode draad is een levendig verlangen naar expressie. Naar groei en beweging dus. Hoe meer voluit dat alles kan klinken, hoe dieper voelbaar het wordt. Ook dat is ‘leven dat leven wil’!
Binnenkort is het Goede Vrijdag en gaan we weer Zielsveel zingen, als opmaat naar Pasen. De levendigheid in ons zingen is ook dan weer meer dan welkom, om klank te geven aan het einde van een leven en aan het nieuwe leven dat geboren wordt. Het leven zelf. Je bent van harte welkom.
Vorige nieuwsbrieven
Kom op verhaal
Luisteren is een daad van liefde.
Wat is er veel ruis om ons heen! Wat wordt er veel gevonden van van alles en nog wat, wat zijn er veel meningen en wat is er veel verontwaardiging. Er wordt maar weinig écht geluisterd naar wat een ander vindt. De polarisatie lijkt alleen maar groter te worden, met de kans dat ons hart zich afsluit in plaats van dat het open blijft voor de ander. En dat terwijl verbinding tussen mensen zo wezenlijk is, we kunnen eenvoudigweg niet zonder.
Durven we onzekerheid aan?
Allemaal willen we eerst over de rand kunnen kijken voordat we de sprong wagen (uit ‘Lean’ van The National)
Maandagochtend 4 januari; ik maak een wandeling door het park, even een frisse neus voor ik in dit nieuwe jaar weer aan het werk ga. Halverwege gebeurt dit: opeens wil ik omkeren, terug naar huis. Ik ben het beu, telkens weer datzelfde rondje, hoeveel variaties ik ook al verzonnen heb. De wereld is kleiner geworden in het jaar dat achter ons ligt, en dat dringt even voelbaar tot me door.
Schrijven en gezien worden
Alles is er al. Het toont zich door mij.
Deelnemer schrijfcursus
De afgelopen weken begeleidde ik de cursus ‘Schrijf je Vrij!’ De deelnemers schreven talloze korte en langere teksten en deelden die regelmatig met elkaar. Het citaat hierboven is van één van hen. De eenvoud van deze uitspraak treft me, net als de diepte ervan.
Wat de deelnemers aangaven – en wat ik zelf ook steeds weer ervaar – is dat het áltijd weer in jouzelf begint. En met ‘het’ bedoel ik dan: alles. Alles begint in jou. Jij bent de bron van je eigen leven. Dat is een ontzagwekkend gegeven, en niet zo makkelijk te bevatten. Maar het laat zich wel ervaren, zoals de deelnemers in verschillende bewoordingen aangaven.
Troost van vergankelijkheid
Vergankelijkheid is geen negatieve noot in het lied van het leven. Als er geen vergankelijkheid zou zijn, zou er geen leven mogelijk zijn.
Thich Nhat Hanh
Zodra wij geboren worden, staat al vast dat we ooit zullen sterven. Wij leven hier op aarde in een tijdelijk lichaam dat na onze dood volledig zal vergaan. De herfst geeft ons dat besef elk jaar weer mee, in prachtige aardse kleuren. Paddestoelen groeien goed op dood hout, verdorde bladeren zijn vruchtbare grond voor nieuwe planten.
