‘Sawubona!
Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’
Zulu-begroeting
Soms ontstaat er zomaar iets nieuws, middenin een pandemie. Niet dankzíj die pandemie trouwens, het idee was al wat ouder, maar toch, gedwongen door de omstandigheden van nog-steeds-niet-kunnen-zingen-of-workshops-geven, werd het onontkoombaar iets anders aan te gaan bieden dan wat ik al deed. Simpelweg omdat ik een missie heb, en die trekt zich niks aan van virussen, wereldwijd of niet.
En zo ontstond ‘Kom thuis in je Verhaal’, het meest eenvoudige dat ik ooit gedaan heb: ik zit met vier mensen ‘aan tafel’ en ieder vertelt zijn verhaal. De tafel staat vooralsnog online, maar het contact is er niet minder om (heel voorzichtig denk ik soms: ‘Misschien wel meer, door de focus op het scherm’). Wat ik hoopte komt helemaal uit: het aandachtige samenzijn en luisteren naar elkaar leidt tot verbinding. Terwijl de één vertelt, horen de anderen toe en na afloop geven zij in alle eenvoud terug wat dit verhaal hén brengt. Verder commentaar is onnodig – en zou zelfs ongepast zijn. De reacties van deelnemers zijn verrast; in het kader hieronder citeer ik er een. Zelf word ik er telkens enorm blij van omdat mijn missie hierin zo letterlijk voelbaar wordt.
Ik til jou op
In de Afrikaanse Zulu-begroeting die boven deze column staat, wordt de basis gelegd voor de verbinding die ons mensen even kan optillen. Sawubona klinkt prachtig en de betekenis is groots: ‘Ik zie jou, jij bent belangrijk voor mij en ik waardeer jou.’ Het antwoord dat daar meestal op volgt luidt Shiboka, ofwel ‘Ik besta voor jou’. In deze korte uitwisseling erken je elkaars bestaan, je ziet de ander zoals hij is, als mens en medemens.
Gezien willen worden is een doodgewone maar tegelijk diepe menselijke behoefte. Andersom kan het enorm veel doen om de ander te zien in wie hij of zij is, en hem of haar met respect tegemoet te treden. Een mens die zich gezien weet kan zich veilig voelen. Dat is in een vaak onveilige wereld goud waard. Ik wil mijn medemensen zien, naar ze luisteren, ze het licht gunnen dat hen toekomt. Dat kan in vele vormen: zingend, schrijvend, sprekend, luisterend, en trouwens ook in stilte. Ben jij er ook aan toe in het licht te komen?
Weet je welkom!
Marjo
P.S. Op de foto zie je onze kleinkinderen. De oudste zingt ‘s avonds voor ze gaat slapen Ik open mijn handen en ontvang…
Vorige nieuwsbrieven
Welk lied zingt jouw hart?
‘Elk hart zingt een lied, onvolledig, totdat een ander hart terugfluistert’ (Plato)
Het is alweer even geleden, het Eurovisie Songfestival. Meestal gaat dit grotendeels aan me voorbij, maar dit keer heb ik álle avonden gekeken. Het zal het Corona-effect geweest zijn, want veel anders was er niet te doen.
Lang leve het onvolmaakte!
‘Ik omarm de imperfectie’
(Briefschrijfster in de Volkskrant)
Wat is het leven toch een interessante leerschool! Steeds als ik denk: nu snap ik wel zo’n beetje hoe het zit, komt er weer een ervaring op mijn pad die me iets nieuws laat zien. Omdat het blijkbaar nooit klaar is, het menszijn.
Intussen snak ik er soms wel naar om ‘klaar’ te zijn, om ‘af’ te zijn. Om eindelijk niet meer te hoeven denken: ‘Je bent nu 63, nu weet je het wel toch, of nog steeds niet?’ En me daar dan vervolgens een potje over te schamen…
Uitbotten maar!
‘Een zaadje gaat niet op zoek naar een thuis.
Het wortelt waar het terecht komt.’
Taetske Kleijn
Deze Nieuwsbrief bevat misschien niet veel nieuws, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. Ik denk weleens: dit heb je vorige keer ook al geschreven, en de keer daarvóór ook al! Tja, een mens heeft zo zijn thema’s, dat herken je misschien wel.
Maar gelukkig zijn woorden geduldig, en er zijn vooral heel veel verschillende woorden voor wat ik te zeggen heb. Dus misschien lees je deze column toch ‘als nieuw’. Vergelijk het maar met het voorjaar; dat komt elk jaar weer terug en is in feite toch ook nooit hetzelfde? En trouwens, jij bent ook niet meer dezelfde als vorig jaar…
Kom op verhaal
Luisteren is een daad van liefde.
Wat is er veel ruis om ons heen! Wat wordt er veel gevonden van van alles en nog wat, wat zijn er veel meningen en wat is er veel verontwaardiging. Er wordt maar weinig écht geluisterd naar wat een ander vindt. De polarisatie lijkt alleen maar groter te worden, met de kans dat ons hart zich afsluit in plaats van dat het open blijft voor de ander. En dat terwijl verbinding tussen mensen zo wezenlijk is, we kunnen eenvoudigweg niet zonder.
